Waarom 8 x mis. Waarom mag ik niet nog 1 x mama zijn?

by Natasha
(Nederland)

Ik ben via Google hier op de site gekomen, omdat ik een radeloze moeder ben....
Mijn naam is Natasha, ben 26 jaar oud en ben nu 10 jaar samen met een hele lieve man en wij hebben een hele knappe engel van een dochter.... met werkelijk blonde lokken en een zacht karakter. Haar naam is Destiny ( mijn lot ) mijn rots in de branding, het enige wat mij op de been houdt.
Ik weet niet goed of ik aan het juiste adres ben maar doe hier toch mijn verhaal....
Toen ik 17 jaar was, woog ik 52 kg. Ik kwam in 1 jaar tijd 23 kilo aan. Na 2 jaar ziekenhuisbezoek ben ik vanuit Limburg naar Genk ( België) gegaan, want ze konden mij hier niet meer helpen.... Ik had een enorm gezwel van over 7 cm op mijn eierstok en op de linker eierstok ook 2 gemiddeld 3cm. Ik moest mij op mijn 19e dus voor ogen houden dat waarschijnlijk mijn eierstokken eruit moesten. Het drong niet door; zo jong, zo naief. De operatie ging goed en ik moest 3 maanden later op controle.... Toen bleek dat ik zwanger was. Het kindje Destiny heb ik bijna verloren met 31 weken, en toch mogen dragen tot 37 weken... Ze was wat klein maar alles functioneerde goed.... Deze zwangerschap en bevalling ging echter niet zonder slag of stoot, want ik had veel klachten... Bekkeninstabiliteit, te hoge bloeddruk en de bevalling was een aangezichtsgeboorte ( een sterrenkijker ).
Na onze dochter bleef ik contstant de drang voor nog een kindje houden en hebben het ook gelijk weer geprobeerd. Maar tevergeefs, het lukte niet. Ik had verklevingen in de baarmoeder door de zware bevalling. Die waren verwijderd en ik kreeg het hormoon Clomide zodat het weer zou lukken. En ja, weer zwanger. Echo's waren goed tot op onze dochters 2e verjaardag. Ik ging voor de echo van 15 weken. Het hartje was gestopt en het kindje was zo erg vergroeid dat het niet herkenbaar was en zelf een gedroogde pruim leek.
Ik ben toen gecurreteerd en 2 dagen later met spoed opgenomen. Ik lag op de grond met 42 graden koorts en mijn man had me gevonden. Ik had bijna geen leven meer in me.... Met spoed naar het ziekenhuis en bleek ik een lijkenvergiftiging te hebben opgelopen... Ik weet niks meer want ik was van de wereld, maar mijn mans gezicht zei me genoeg. Ik moest opnieuw gecurreteerd worden, was erg zwak want de bloedplaatjes waren erg laag en ik was helemaal zwart op mijn borst van het reanimeren. De arts is die avond zijn excuus komen aanbieden. Hij zei; ik was stukjes weefsel en de placenta vergeten, tja wat moet ik dan zeggen?!

Nou goed, na 1 miskraam pak je je iets vlugger op en verwerkt wat verdriet.... maar het hield niet op... Ik heb 8 x een miskraam gehad ondanks dat ik er niet mee bezig was of zwanger wilde raken.... Ik ben op van elk verdriet! Iedere keer die hoop.... dat gevoel.... dat verlies. Ik realiseer me dat er ook mensen zijn, die helemaal geen kindje hebben.... Ik hoor steeds vaker; Tjonge ben toch blij dat je er 1 hebt en geniet ervan. Dat ik ook, maar ik heb die drang die wens.... Als ik zwanger kan worden zelfs van tweelingen, waarom verlies ik het dan? Ook al zei ik bij de derde miskraam; ik stop, ik raakte toch weer zwanger. Ik mocht geen hormoon gebruiken omdat ik met de kans op gezwellen zat... Stiekem die condoom toch maar niet, want ik wilde toch wel zwanger worden! Ik had wel geen zin, maar mijn ei voelde zo goed dat we moesten vrijen. Waarom doe ik mezelf dit aan? Waarom doe ik mijn man dit aan? Ik kan mezelf niet begrijpen, ben ik dan zon egoïst? Ik word gek van verdriet vooral nu ik weer 3 operaties heb ondergaan. Ik ben onlangs de derde keer geopereerd aan een baarmoeder die zodanig beschadigd was door die curretage dat ik naar Haarlem naar een specialist moest. Die man heeft de laatste operatie gedaan en noemde het, het Syndroom van Asherman! Dat is meestal na een niet goede en secure of mislukte curretage. Hier zit ik dus, met vanaf juli 2011 de laatste miskraam. Met toch stiekeme hoop maar met een depressie... Waarom moet ik nu de beslissing nemen; ik stop! Had ik maar nooit 8 x een kindje gezien, had ik nu maar gewacht dan was het niet zeker. Ik ben nu zo bang! Ik ben zo jong en moet nu al dat beetje vrouwelijkheid die ik bezit opgeven door fouten van artsen. Ik zal geen kind meer kunnen dragen, althans niet kunnen uitdragen.... Ik ben te beschadigd door 1 fout! Ik weet, ik ben niet de enige. En ja, ik heb een dochter... Maar dat geeft niemand het recht om te zeggen dat ik minder verdriet heb. Ik heb me altijd zo kranig gehouden, maar ik heb zoveel onverwerkt verdriet... Niemand om mee te praten, want die snappen mij toch niet. Waarom blijft mijn wens daar, zelfs nadat ik bijna 2 x tussen de plankjes heb gelegen? Ik weet niet wat ik moet, ik ben radeloos. Ik ben normaal een sterk persoon met veel goede moed. Ik heb mijn gevoelens altijd weggedrukt en een masker opgezet, maar nu kan ik dat niet meer. Ik moet toch blij zijn met 1 kind en me daar bij neerleggen? Waarom lukt me dit niet? wat moet ik nu?
Sommige zullen het wel niet kunnen volgen. Ik schrijf dit uit pure woede en verdriet. Niemand snapt me!

Het waren geen iets, het waren mijn kindjes! Ik weet hoe het voelt en wat het kan worden! Ook al is het een een hoopje cellen, het is van mij! Mijn baby'tje! Ik verlies het per keer steeds vroeger... Mijn baarmoeder was nu zo klein dat er nog maar een vrucht van 8 weken in paste.... Hij werd plat. Nu na een ziekbed van 6 weken en nog steeds herstellende kan ik dit niet geloven... Waarom is het leven zo cru! Bij goede mensen met zoveel wensen, worden de dingen te vlug ontnomen... Heb ik dan geen recht op verdriet? Iedereen zegt; dit doe jezelf aan, maar dit is ook niet waar ik voor kies... Ze denken dat als ik een kind heb dat ik dat gevoel van verlies niet heb, die drang niet heb, en die wens niet heb! Okay het zal anders voor mij zijn dan voor iemand die helemaal geen kindje heeft, maar geloof me... Ik had eerst een hart van steen, maar die is nu gebroken, ik ben op! Dit is meer een hulpkreet, wat moet ik nu? Ik krijg mijn verdriet niet verwerkt, mijn sterretjes mijn baby'tje aan de hemel, waarom?
Ik krijg het niet verwoord, en heb echt niemand... Zelfs mijn man vlucht en werkt heel veel,dus praten zit er niet in.
Wil alsjeblieft iemand reageren en me raad geven hoe jullie het doen? Want laatst moest ik naar een therapeut en een vrouw in de wachtkamer keek me heel vreemd aan, met vreemde ogen die dwars door je heen kijken. Ze kwam ineens naar me toe en zei; ik zie allemaal lichtjes om jou heen... Ik schrok me dood! Die lichtjes ging ze verder, zijn kinderen en wijken niet van je zijde..... Ik ben opgestaan en de auto in gevlucht! Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo gehuild als toen.
Alsjeblieft wat moet ik doen om mijn verdriet een plekje te geven? Ik wil nog niet de beslissing nemen stempel; ik stop, ik stel het nog uit! Ik heb ook het hele ziekenhuisritueel tot aan IUI en Gonal f gehad, en elke 2 dagen echo's! Maar ben op! Ben doodmoe!
Het spijt me als het verhaal een verwarring is. Ik ben er zelf nu pas mee bezig om het uit te stellen! Help me!
Liefs Natasha