Te kort

by Monique
(Den Bosch)

Ik heet Monique en ben nu 42. Wij hebben 5 keer I.C.S.I geprobeerd. Helaas mocht ik maar 1 keer zwanger raken en heeft mijn lichaam de zwangerschap toch afgebroken.
Het is al een aantal jaren geleden maar ik merk dat ik er toch nog vrij vaak aan denk en daarom wilde ik dit op papier zetten. Het toch tastbaar maken.


TE KORT

Heel even was er dat leven in mij. Een leven waar ik zo blij mee was. Heel kort mocht dat maar duren. Zo kort dat het niets betekent en toch meteen ook alles. Want hoe neem je afscheid van iets wat er nooit is geweest.

Heel even ben jij bij mij geweest. Ik zal nooit weten wat je bent, hoe je zou zijn geworden, niet eens of je een dochter of zoon zou zijn.
En toch ben je heel even in mijn leven geweest, verbonden met mij.

Mijn lichaam heeft jou niet geaccepteerd, afgestoten. Waarom mocht jij niet bij mij blijven?
Ze zeggen dat het een natuurlijk proces is. Dat je waarschijnlijk niet gezond zou zijn geweest, dat het beter is zo. Maar zo voelt het niet. Het is een leegte die niemand kan opvullen en hoe ik ook mijn best doe in dit leven, ik mis jou.

Je was maar een stipje op een echo, een eitje in mijn buik. 5 weken heb je daar gezeten en toen was je weer weg. Te kort om van een miskraam te spreken, te kort voor mij om er iets van te voelen. Maar toch voel ik zoveel. Pijn, verdriet, gemis, onzekerheid, liefde, oneerlijkheid.

Ik ben doorgegaan, heb het nog een paar keer geprobeerd maar het mocht niet lukken.
Ik ben geen moeder en zal dat ook nooit worden.
Mensen zeggen wat je niet hebt kun je ook niet missen, dat is waar, maar dat neemt niet weg dat ik jou toch mis. Ook al was je veel te kort in mij en in mijn leven.

Hoe geef ik dit een plekje? Hoe neem ik afscheid ? Jij bent niet tastbaar, ik heb niets van jou.
En toch was je daar heel even, veel te kort. Ik hou van jou...