Nacht waarin alles veranderde...

by Marjolein Klement
(Nederland, Emmen in Drenthe )

Ik ben een jonge vrouw van 26 en mijn vriend (die 20 jaar ouder is) en ik waren in de veronderstelling dat we niet op een natuurlijke manier zwanger konden raken. Dus we hadden besloten dat het Oke was en dat we geen kinderen samen zouden nemen.
Tot 3 dagen geleden in de nacht van 12 op 13 juli.
Ik werd na 4 maand dacht ik ongesteld.
Bij mij is het van jongs af aan al het geval dat ik een hele onregelmatige cyclus heb met of zonder gebruik van de pil.
Ik had die bewuste dag wel klachten die leken op dezelfde klachten die ik had als ik menstrueerde.
De pijnlijke steken in rug en onderbuik werden gedurende de avond steeds heftiger.
Toen mijn vriend en ik een tijdje op bed lagen had ik een bepaalde druk waarvan ik dacht dat ik moest plassen.
Toen ik uit bed wilde stappen om naar het toilet te gaan, bleken achteraf mijn vliezen te breken, want ik dacht in eerste instantie dat ik in mijn ondergoed plaste.
Ik ben naar het toilet gelopen en zag dat ik bloedverlies had. Nog geen 10 seconden later viel er iets uit me.
Nadat ik mijn vriend had geroepen en hij het goed bekeek zag hij een hoofdje en armpje.
Het kindje was er niet helemaal uitgekomen en zat nog deels vast.
Nadat we de huisartsenpost hadden gebeld die een ambulance hebben opgeroepen kwam het besef een beetje.
Na een kort ritje naar het ziekenhuis, waar we overigens heel goed zijn opgevangen,
bleek het een vroeggeboorte te zijn. Ik was
16 weken zwanger en had het kindje verloren.
Doordat het kindje nog vast zat met zijn beentjes en voetjes, kreeg ik in het ziekenhuis wee-opwekkers en medicatie waardoor mijn baarmoeder weer week werd en ik dus kleine ontsluiting zou krijgen. Hierdoor kon het kindje en later de placenta op een natuurlijke wijze toch nog mijn lichaam verlaten. Ik heb ook nog gewoon weer weeën gehad en moeten persen wat een hele rare ervaring was.
Ik heb niet geweten dat ik zwanger was, ik had meerdere zwangerschapstesten gedaan en die waren negatief.
De klachten die ik achteraf wel had zoals vermoeidheid en misselijk heb ik toegekend aan het feit dat ik mijn suikermedicatie had aangepas waarvan ik misselijk en vermoeid kon raken.
Verder groeide ik niet maar viel juist af.
Mijn vriend en ik hebben besloten het kindje in het ziekenhuis achter te laten waar het gecremeerd word en uitgestrooid word bij een crematorium bij ons in de omgeving op een kinderveldje.
We hebben het kindje wel een naam gegeven maar die is puur voor ons 2-en. Voor onze familie en vrienden benoemen wij het als ons kindje of onze zoon.
Al met al een hele vreemde ervaring wat ik hier nu allemaal intyp maar dit helpt me wel met het verwerken.