by Madonna
(Amsterdam)
Toen ik erachter kwam dat ik voor de eerste keer zwanger was, was ik dolgelukkig (na 3 jaar proberen eindelijk zwanger). Ik had bij week 6 een bloeding. De verloskundige kon geen oorzaak vinden. Bij 8 weken weer bloeding en daarna nog een aantal keer. Er was geen oorzaak te vinden. Met me kleine ging het goed en groeide goed. Na week 12 heb ik niet meer gebloed en kon ik meer genieten van mijn zwangerschap. Bij 16 weken nog een pret-echo laten maken en te horen gekregen dat het een meisje was. Ik dolblij en begon al na te denken voor een mooie naam. Toen kwam de 20 weken echo alles was goed en ik tevreden naar huis. Ineens een week later verloor ik water. Ik begreep niet zo goed wat het was en belde de verloskundige. Zij kwam langs en ging eerst het hartje luisteren van de baby. Die klopte mooi. Toen ze inwendig ging kijken draaide me wereld helemaal om. Ik bleek al ontsluiting te hebben een paar cm. Gelijk naar het ziekenhuis. Daar konden ze niks meer voor me doen en ook niet voor me kleine. Paar uurtjes later had ik me kleine baby in me armen... gestorven.