Angst en verdriet

by Teresa
(Schiedam)

In september is het 4 jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad en 5 een bbz.
Ik kan erover praten en ben er altijd eerlijk over. Het lijkt heel vaak alsof het taboe is voor veel mensen.
Ik heb 12 jaar een stressvolle ongezonde relatie gehad en raakte (gewenst) zwanger. Omdat ik bleef bloeden heb ik een afspraak met de gynaecoloog geëist. Ze hebben toen niets gevonden en er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor 1 week later. 1 week later hetzelfde. Tot 4 keer toe ben ik geweest en de 4e keer zeiden zij dat het kon gaan om een bbz. Daar zij het niet zeker wisten wilden zij de volgende dag een laparoscopie.
De volgende dag was de zuster heel aardig en heeft zij opnieuw verteld wat de gyneacoloog een dag ervoor zei. Mijn vriend zat naast mij en is toen erg boos geworden op mij. Na de operatie toen ik wakker werd was ik benieuwd naar het resultaat. Ik had mijn gynaecoloog verwacht maar daarentegen vertelde mijn moeder mij dat het een bbz was aan mijn linker eileider en dat beide waren verwijderd. Hoeveel weken ik zwanger was wisten zij niet.
Ik moest 1 dag in het ziekenhuis blijven. Naast mij was er een baby aan het huilen (perfecte afdeling!) Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. De dag daarna mocht ik naar huis. Ik had pijn en kon met moeite naar de auto lopen (zonder hulp van mijn ex die aan het schreeuwen was dat ik sneller moest lopen).
1 jaar later vertelde mijn moeder mij dat mijn ex vlak nadat ik mee werd genomen naar de operatiekamer naar huis was gegaan omdat hij moe was en een beetje wilde slapen.

Iets minder als een half jaar later raakte ik opnieuw zwanger. Dit keer was het goed en het hartje klopte al (7 weken). Het hartje heb ik zien kloppen, maar nooit gehoord. Ik kreeg 2 weken erna nog een echo bij de vk en alles was prima. In mijn 12e week ben ik weer gegaan (altijd alleen) en het hartje was gestopt met kloppen in de 9e week. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en belde mijn ex op. Hij kon niet naar huis komen omdat hij aan het werken was en niet wilde dat zijn collega's het wisten. De volgende dag is mijn moeder meegegaan en inderdaad een missed abortion. Ik kreeg 3 opties: wachten, curretage of tabletten. Ik koos voor de tabletten. Thuis nam ik de tabletten en wachtte af. Rond 1 uur in de nacht kreeg ik weeën, steeds heftiger totdat ik op een gegeven moment iets voelde ontploffen binnen. Gelukkig was ik bij mijn ouders thuis en heeft mijn moeder mij geholpen. Rond kwart voor 2 werd mijn zoontje geboren. Hij was ongeveer even groot als mijn hand, een mini mensje, alles was perfect gevormd. Omdat ik erg heftig aan het bloeden was, zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. In het ziekenhuis werden de overgebleven resten met watten verwijderd (erg pijnlijk!!!!).
Mijn ex is er nooit bij geweest, hij was thuis aan het slapen toen het gebeurde. Wel vroeg hij mij om een foto te maken van ons kindje om hem te zien, hij had ook veel verdriet.........
Weken later ben ik weer naar het ziekenhuis gegaan en er waren nog resten (ik kreeg een studente). Dit was 8 september. Na maanden echo's heb ik uiteindelijk 3 december een curettage gehad! Ik heb na mijn curettage niet meer gebloed. Elke afspraak werd ik door een studente geholpen. Ook tijdens de curettage was zij erbij, terwijl de gynaecologe mij die dag had verzekerd dat de studente niet de curettage zou doen. (ik heb dit nooit vertrouwd). Maar... al met al, weken later zag de echo er goed uit. Ik moest wel 6 weken later opnieuw gecheckt worden, omdat zij mij in de gaten wilden houden. Na bijna 1 jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit, heb ik toen besloten om niet meer te gaan.
Na 1 jaar depressies, Burn-out en psychologen, heb ik besloten om voor mijzelf te kiezen en te stoppen met mijn relatie en mijn baan.

Het is erg pijnlijk en traumatisch geweest allemaal. De pijn en verdriet blijft, alhoewel ik er nu vrede mee heb. Er zijn een hoop andere dingen die ik hier nu achterwege laat om mijn verhaal niet langer te maken.
Ik ben nu veel gelukkiger, heb een nieuwe liefdevolle vriend en langzamerhand krabbel ik weer op.
Wij gaan volgend jaar samenwonen en willen kinderen.
De angst dat ik niet zwanger kan raken (ben inmiddels 33) of dat het weer misgaat zit er goed in.
Mijn menstruatie is erg onregelmatig, altijd al geweest. Soms is het normaal, soms weinig bloed en soms zoals nu, geen menstruatie in 2/3 maanden. Ik weet dat ik naar de gynaecoloog zou moeten gaan, maar ik ben zo bang geworden. Ik tril al bij de gedachte dat ik opnieuw moet gaan en opnieuw het hele proces door moet. Ik ben moe!
Alles komt opnieuw naar boven bij deze gedachte.

Ik hoop dat ik ooit alsnog een kindje kan krijgen en van mijn zwangerschap kan genieten!